yapacak çok şey var ama hiç bi bok yapmıyorum. okuyacak hele o kadar çok şey var ki nereden başlasam hiç belli değil. aradığım müzikleri de bulamıyorum zaman zaman. itunes u kategorize etmekten sıkıldım. hele bilgisayarı çeşitli zamanlarda farklı hallere sokmaktan da sıkıldım. zaman zaman ingilizce konuşmak güzel ama. mesela böyle durup dururken "no why" derse biri benim de ingilizcem geliyor. ayrıca günümüz çağdaş sanatında içinde surreal ögeler olmayan eserlere sanat demem ben dedi mühim bir eleştirmen. ne olacak şimdi?çok zorladılar beni. bunları düşünüyorum bir de. hem sonra bu blog işini de düşünüyorum ara sıra. mesela yazmayınca kötü hissediyor muyum acaba diye. bilemedim daha. ama insan her durumda herşeye alışma potansiyeline sahip bi yaratık. yani ne durumda olursa olsun bir süre sonra o duruma alışır. bu yüzden de comfortably numb olur mu bilmem ama alışıyor yani. pink floydun bu şarkısı çok önemlidir. bir de she wants revenge adlı grubun tear you apart adlı şarkısı ve dandanadan ın kız adlı şarkılarını da kahve ağzı yerindeyse tek geçerim. deyim de olabilir ama değil.
christian bile ağladı bugün dizide, benim sularım sel olacak.
alkolü azalttım ve harika rüyalarım da azaldı. en son gördüğüm inanılmaz rüya şöyleydi oysaki:
istanbul bienalinin yeni küratörü ho hanru (böyle yazılmıyo. evde denemeyin) bir iş yapmış ki o da küçücük odaların olduğu çok katlı bir kule-apartman benzeri bişi. her hücre farklı renklerde ve asimetrik olarak birbirleri üzerinde duruyorlar. ben de bunların birinin içindeyim. okadar.çok garipti.
herkes yarışıyor günümüzde.