Roland Dahl

Bir çocuk büyük bir halıdaki renklerin ve motiflerin büyüsüne kapılarak
kaydırak oyunu ve rus ruleti arası tuhaf ve tehlikeli bir maceraya
atılıyor. Halının yüzeyini bir uçtan bir uca kat etmesi gerekmektedir,
ama kızgın korlar demek olan kırmızı motiflere ve zehirli yılanlar
demek olan siyah motiflere basmadan. Yalnızca eşitsiz aralıklarla
serpiştirilmiş sarı motiflere basmak serbesttir.
Çocukların oyun
oynarken cidi oldukları söylenir. Hikaye bu ciddiyeti ciddiye alır:
Halının başkalaşımı gerçeğe dönüşü. Çocuk başlangıçta kırmızı motifler
alev, siyah motifler yılanmış gibi yapara; ama oyununun, oyundaki
"gayri ciddi"nin asıl tanımlayıcısı olan bu "mış gibi" anlatının akışı
boyunca, oyun çocuk tarafından gitgide daha ciddiye alındıkça yok olur
gider. Çocuğun dengesini kaybetme tehlikesi arttıkça siyah ve kırmızı
motifler tehdit edici bir gerçeklik kazanır, korkunç uçurumlara, yakıcı
alevlere dönüşür. Sonunda çocuk dengesini kaybeder ve düşer: "Son
anda, düşüşünü engellemek için iç güdesel olarak elini uzattı. Ve çıplak
elinin kaynayan parlak siyah kütleye gömüldüğünü gördü. Korkuyla uzun
bir çığlık attı."
Hikayenin sonunda anne uzakta, güneşte, çocuğunu aramaktadır.
Ne olup bitmiştir? Güneşten uzakta, halının düz dikdörtgen yüzeyinde
korkunç delikler açılmıştır. Oyunun ciddiyetini sağlamak için gereken
"gerçeklik izlenimi" ölüm getirmiştir. Halının ayrışan motifleri güven
verici biçimlerden sıyrılarak yoğun vahşi güçlere dönmüştür.