Bu günlüğün okuyucuları arasında sanırım sadece bir kişi çocuk sahibi olma şansına ermiş sanırım (bir tanesi de çok yakında olacak galiba) ama şu harika ve çok garip bi duygu olsa gerek diye düşündüm: ağlarken çocuğunun gelip seni teselli etmesi. The life and death of peter sellers filminden aklıma geldi. ben de istiyorum böyle birşeyi. benim de oğlum ben ağlarken gelip "baba üzme kendini" desin.
4 pabuç bağcığı:
Kizim beni aglarken (ilk ve son defa) gördügünde 2.5 yasindaydi. önce minicik parmaklariyla gözyaslarima dokundu, gözlerini "neden" anlamina gelen bakislarla kocaman acti. cevap veremedim.
Henuz anne-baba dan baska kelimeleri söylemeyi bilmedigi icin kelimelerle ifade edemediklerini gözyaslarim dinene kadar bana sarilarak hissettirdi.
teselli edilme duygusunu sevmem ama o an hissettiklerimi tarif edebilmem mümkün degil...
simdi yine gözlerim doldu...
işte ben de çocuk yapıcam bu yüzden
:D
ohooo daha bi sürü neden var cocuk yapmak icin.
bak ben de özendim,ücüncü neden olmasin ki:)
falda çocuk erkek çıktı galba...
Post a Comment